Gegijzeld

Wetenschappelijk onderzoek

..... is pas goed als alle causale verbanden goed gelegd worden en ook eenduidig bepaald kunnen worden. Daar is hier geen sprake van. Uit de onderstaande tabel blijkt dat de stikstof verliezen naar de bodem twee ordes van grootte groter zijn dan de stikstof verliezen naar de lucht. Wie het probleem van de stikstof verliezen op wil lossen moet dat doen door eerst het grootste probleem op te lossen en daarna het fijne werk. Dat weet iedereen die 97 cent af moet rekenen, je gaat niet eerst al je centen tellen, maar probeert eerst dicht bij het af te rekenen bedrag te komen door gebruik te maken 'groter' muntgeld. Omdat de stikstof verliezen naar de bodem zo groot zijn moeten we eerst dat probleem oplossen, om ervoor te zorgen dat de ministers en de leden van de 2^e en de 1^e kamer goed geïnformeerd worden over de aard van de te nemen besluiten. Alleen zo kunnen we tot verbeterde wetten komen. Het is heel goed mogelijk om alle bekende processen te benoemen waardoor de natuur verbeterd wordt. Als we stellen dat alle mogelijke verbeteringen doorgevoerd worden dan ontstaat er een logische expressie met allerlei termen, die alle voldaan moeten worden om het gegeven probleem op te kunnen lossen. Dat betekent dat we er voor moeten zorgen dat alle voorwaarden en predicaten gelijktijdig voldaan moeten worden. Hiermee heb ik heel kort de systematiek van de wetenschappelijke methode toegelicht.

Een generiek verslechteringsverbod voor de natuur, als gebruikt door de ecologen, kun je koppelen aan een oorzaak die het probleem niet oplost. De dw waarde is echter zo klein dat het onmogelijk on om de dw waarde zo te beïnvloeden dat het natuurdoel met zekerheid gerealiseerd zal worden.

dat Als we uitgaan van de hypothese dat het natuurdoel gerealiseerd kan of zal worden door een depositie waarde dw die voldoet aan dw < kdw, te halveren, dan moet de beschikken we maar 1x over de dw, om de onbalans die kan ontstaan tussen het verschil tussen het assimilatie predicaat en de overbemesting voorwaarde te voldoen. Als de depositie waarde dw twee orde groottes kleiner is dan de mestgift en mogelijk één orde grootte kleiner is dan de onbalans tussen  dan de in om kunnen we de rekening niet , Dat is ideaal als je de landbouw, de maatschappelijke sectoren, de rechterlijke macht en de kabinetten Rutte III en IV wilt gijzelen, maar dat geeft niet de zekerheid dat het natuurdoel gerealiseerd zal worden. Die zekerheid kunnen we alleen geven als we weten dat het mogelijk is om het natuurdoel te realiseren.

Een dergelijk probleem ontstaat ook als we een passief elektrisch netwerk willen realiseren volgens een gegeven specificatie. Dan moet de specificatie die wordt gegeven door een rationale functie, een passief netwerk beschrijven, dat hoort bij de klasse van RC-netwerken. De synthese procedure verlaagt de graad van de rationale functie totdat deze nul is. Op dat moment is het netwerk gevonden dat de specificatie realiseert.

Prof. D. Lohse stelt: Hard en georganiseerd werken ligt ten grondslag aan de oplossing van een buitengewoon probleem. Blijkbaar hebben we hier zo'n buitengewoon probleem te pakken.

Wetenschappelijk onderzoek onderscheid zich van meer praktijk gerecht onderzoek, doordat de wetenschappers de vaardigheid hebben om het buitengewone probleem op te lossen. Een architect kan een gebouw ontwerpen dat niet instort. Als architect begin je daarom nooit met de sterkte van de gordijnen....

Dat geld ook bij de meting van de emissie van stikstof op een paar referentie punten, en de berekening via AERIUS betreffende de depositie van stikstof, en een natuurwet waarin staat dat deze procedure gevolgd moet worden, om de natuur te kunnen herstellen als de depositie waarde, kleiner is dan een kritische grens:

dw < kdw.

Maar met juist de zojuist beschreven procedure werd gegijzeld dat het een lieve lust was. De mest verliezen naar bodem, beschrijven een andere oorzaak, die gemiddeld al 34% bedraagt en 95% in een bijzonder geval, uitgerekend die zeer grote mest verliezen, worden onzichtbaar, als we uitsluitend kijken naar de mest verliezen naar de lucht.

Met de huidige wetgeving waarbij burgers het bewijs moeten leveren dat de adviseurs van de overheid een andere oorzaak aanwijst, kan de overheid specialisten inhuren die bereid zijn geen adequaat onderzoek te doen, zoals bij het drama met het kanaal Almelo de Haandrik, waar óók een andere oorzaak werd veronderstelt, door een anonieme onderzoeker, die z'n werk ongekend goed betaald kreeg. Door een andere oorzaak niet te onderzoeken weten we niet met zekerheid dat het natuurdoel gerealiseerd zal worden. Als we de zekerheid willen hebben dat het natuurdoel gerealiseerd zal worden, ondanks de grote mest verliezen naar de bodem zullen we het effect daarvan ook moeten onderzoeken.

Alleen op die manier kunnen we voorkomen dat de eisen gesteld aan de maatschappelijke sectoren, de rechterlijke macht ten onrechte gedwongen wordt en de kabinetten Rutte III en IV te gijzelen, onnodig hoog zullen zijn. Ik zal dit argument nog verder uitwerken.

De gijzeling was daardoor een drukmiddel dat

niet bijdraagt aan de realisatie van het natuurdoel.

Diagnose

Waar artsen een 3D scanner gebruiken om een diagnose te kunnen afgeven om een schedelbeuk vast te kunnen stellen en een 4D scanner om een zwakke plek of een verstopping, in een ader te kunnen vinden, begrijp ik nu voor het eerst dat ecologen helemaal geen kennis gebruiken over de hoogte van de grondwaterspiegel ten opzichte van het maaiveld. Ik zal aantonen dat zonder die informatie, de natuur niet zodanig hersteld kan worden, dat periodiek natuuronderhoud niet nodig is.

Professioneel advies

Al vanaf 1963 was er sprake van grote mestverliezen naar de bodem bij de winning van productiewater voor de drinkwatervoorziening. Die schade was met name afhankelijk van de vorm van de grondwaterspiegel in de nul-toestand.

Het Staring centrum, dat later overging in Alterra adviseerde de drinkwatersector over het ontstaan van mest verliezen naar de bodem, die ik het liefst uitdruk in procenten van de mestgift.

Onder de leiding van prof. R.A. Feddes heeft ing. J.J.M. Bouwmans software geschreven voor dat doel en een praktische werkwijze bedacht om op basis van een veelgebruikte karakterisering van de grondwaterspiegel door middel van een Gemiddeld, {Hoogste, Laagste, Voorjaar} Grondwaterstand, samen de GxG waarden genoemd, het schade percentage te berekenen.

Dit percentage is essentieel voor de berekening van de mest verliezen naar de bodem, de gewasdepressie en ook de compensatie vergoeding. De software was universeel doordat ze kon werken met steeds andere bodemprofielen uit de Staring reeks.

Alternatieve schadeberekening

Toen de verlaging van de grondwaterspiegel zich doorvertaalde naar hoge compensatie vergoedingen, vond de drinkwatersector de vergoeding te hoog.

Het duurde niet lang voordat er een alternatieve schade berekening was gevonden, die gebruik maakte van de Alterra software, en een aangepaste beschrijving van de grondwaterspiegel.

Het idee was tot op zekere hoogte geniaal, er werd een constante opgeteld bij alle GxG waarden, waardoor de software van Alterra veel lagere percentages uitrekent, maar het was ook controversieel, want er werd net gedaan alsof de meetploeg van Alterra allerlei fouten had gemaakt, waardoor de drinkwatersector die de Alterra software aanstuurde met de GxG waarden verhoogd met een positieve constante, die de achtergrondverlaging werd genoemd.

Er ontstond een polemiek over de juistheid van de toepassing van de achtergrondverlaging. Ik toon in het hoofdstuk hydrologie horizontaal niet alleen aan dat de achtergrondverlaging een synoniem is van de winningsverlaging van een winveld, maar ook dat de stationaire verlaging van een winveld, de oneigenlijke som is van de winningsverlaging en de (optionele) transportverlaging. Dit impliceert dat er winvelden zullen bestaan met een stationaire verlaging die gelijk is aan de winningsverlaging, die 0.2m groot is voor horizontaal en 0.4m voor horizontaal en lensvormig.

Uit de nadere uitwerking blijkt dat er geen fouten werden gemaakt door de meetploeg van Alterra, maar wel door hydrologen in dienst van de drinkwatersector. Veel belangrijker om te noemen is echter dat iedereen probeerde om een winveld te ontwerpen door uit te gaan van de stationaire transportverlaging die kon worden berekend met de grondwaterformule van Dupuit. In alle gevallen waarin de grondwaterspiegel in de nul-toestand niet horizontaal was, werd teruggevallen op een ad hoc plaatsing van de pompputten, gecombineerd met simulatie.

Catastrofaal

Het geniale idee bleek al gauw catastrofaal. Om te zien wat er gebeurt kijken we even naar de assimilatie curve in fig. 1. Het gebied waar we nu in geïnteresseerd zijn is het interval van verwelking, dat is ingesloten tussen {h4, h3}.

Het effect op de winst was heel groot doordat er in de assimilatie curve een prominente knikken zitten bij {h4, h3}(x,y), op de uiteinden van het interval van verwelking, die overeenkomen met mest verliezen naar de bodem groot {100%, 0%}. Dat maakt de berekening van de mest verliezen naar de bodem als functie van de hoogte van de grondwaterspiegel h(x,y,t), heel eenvoudig. En we begrijpen nu ook dat het berekende mest verlies naar de bodem, c.q. de berekende schade, véél te laag is.

Deze knikken houden verband met de lengte van de wortels van het gewas en de verdeling van het water in de onverzadigde zone, als beschreven in het thema diepte ontwatering.

In natuurgebieden maken bodembacteriën net zo veel mest aan als een agrariër maximaal mag inbrengen. Als de agrariër minder mest inbrengt, dan vullen de bodembacteriën de rest aan, totdat de zuurgraad de pH, het proces van de aanmaak van mest door bodembacteriën (de natuurlijke nitrificatie) afremt. Uit de reacties van de drinkwatersector blijkt bij diverse gelegenheden, dat men denkt dat de mest verliezen naar de bodem een gevolg zijn van mest gebruik. Deze zienswijze is vals, maar ze heeft desondanks een plaatsje gekregen in de wetgeving doordat er sinds de invoering van het Landelijk Meetnet Grondwaterkwaliteit tussen 1977 en 1985, eisen worden gesteld aan de stikstof concentratie in de bodem.

Het meten van die concentratie op zich is relatief eenvoudig. Het is echter ondoenlijk om de gemeten waarde op de juiste wijze gewogen af te leiden uit de actuele hoogte van de grondwaterspiegel en de actuele bemesting, gewoon omdat we niet precies weten hoeveel mest bodem bacteriën extra hebben nageleverd. Bovendien ontbreekt er nog een vergelijking.

Juist daarom is het programma dat ing. J.J.M. Bouwmans heeft gemaakt, zo waardevol geweest. Het doet precies wat het moet doen, gegeven de kennis van de fysica en de bodem chemie, gegeven de stand der techniek rond 1963. Bovendien geeft dit programma een substantieel lagere waarde van de mest verliezen naar de bodem, als het wordt gebruikt met een grondwaterspiegel die over de winningsverlaging wordt verhoogd.